म फुल्न नपाई टिपिन्छु
र त, फुल्न डराउनु परेको छ
म सुन्दर बनेर हिँड्दा मेरो सुन्दरतामाथि नै प्रहार हुन्छ
र त, सुन्दर बन्न पनि डराउनु परेको छ
खुलेर हाँस्दा मेरो हाँसोमाथि प्रश्न उठाइन्छ
म हाँस्न नै भुलिरहेछु
देवीको मूर्ति पुजिन्छ अनि छोरीको अस्मिता लुटिइन्छ
म मेरो अस्तित्व नै भुलिरहेछु
निर्मला र सम्झनालाई सम्झी
एकान्त र भिडभाडमा कराइरहेछु
पढाइ, लेखाइमा रमाउँदै सफलताको शिखर पुग्ने म
नाइँनाइँ भन्दै आफैंसँग कराइरहेछु
दिदीबहिनी लुट्ने बलात्कारी देख्दादेख्दै पनि
आँखामा चस्मा लगाइ त्यसकै पछि डुलिरहेछु
आमा, दिदीबहिनीहरुले न्यायको पक्षमा आवाज उठाउँछन्
मेरै लागि हो भनी म हर्षले डुलिरहेछु
वर्ष, महिना, दिनमात्र होइन युग नै फेरिँदा पनि
समाज फेरिने आशाको दियो बालिरहेछु
परिवर्तनको किरण पर्खिरहेछु ।